To prawda - klasa 2D z roku na rok zyskuje "klasę". Wycieczki są więc rzeczywiście takie, jak powinny być: trochę wiedzy, relaksu, aktywnego wypoczynku, przygód i czasu dla siebie nawzajem. Nie jest to tylko moje zdanie, ale także spostrzeżenia przewodników, których spotkaliśmy, kierowcy, właścicieli ośrodka... Jedną z moich ulubionych tzw. życiowych myśli, jest: "Nie dopuść do tego, by ludzie po spotkaniu z Tobą nie odchodzili choć trochę szczęśliwsi." Myślę, że nasza klasa ma szansę na to, by coraz pełniej tę myśl realizować - zarówno między sobą, jak też wobec napotkanych po drodze ludzi. Za każdy ciepły, serdeczny gest - należą Wam się brawa, za dojrzałość podczas zwiedzania Muzeum-Obozu, za otwartość, uważne słuchanie i poczucie humoru podczas zwiedzania Gdańska, za aktywność w laboratorium, gdy badaliście mikroorganizmy, za wzajemną pomoc, za aktywność podczas różnych rozgrywek sportowych, za waleczność w rozgrywkach paint ball'a, za uszanowanie ciszy nocnej, za pamięć o Waszych mamach i wzruszającą dbałość o dowiezienie konwalii w najlepszej formie, za zwracanie uwagi na potrzeby innych (nie tylko na swoje), za coraz lepszy "odbiór" tekstu mówionego... czyli za SŁUCHANIE (poleceń, uwag, ciekawych treści, siebie nawzajem)...
Słuchanie jeszcze niestety trochę "kuleje", bo zamilknąć nie jest łatwą sztuką, ale jest coraz lepiej!
Myślę, że ta wycieczka pokazała, że wszyscy idziemy w bardzo dobrym kierunku - każdy może coraz bardziej być sobą w naszej klasie i czuć się dobrze. Niech myśl zacytowana powyżej będzie i dla Was przewodnikiem na cały następny rok, by nikt, kogo spotkamy, nie odszedł choć trochę mniej szczęśliwszy... :)
A poniżej - czeka Was wielka uczta!
W menu - zdjęcia moje i Pani Mazur! :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz